بررسی تطبیقی معماری پایدار و مطابقت آن با معماری بومی خانه‌های سنتی در شهر ایرانی- اسلامی

ارزش‌های بومی و منطقه‌ای نزد صاحب نظران و هنرمندان بسیار پر اهمیت‌تر از آن است که بتوانند علاقه فزاینده به جهانی شدن را در آن‌ها ایجاد کند. معماری پایدار که در بناهای سنتی ایران وجود دارد، با شاخصه‌هایی چون توجه به ویژگی‌های اقلیمی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی- فرهنگی عجین می‌باشد. در معماری سنتی ایران ساختمان براساس فرهنگ و هویت قومی ایرانی شکل گرفته است و هیچگاه نوع پلان بر خلاف باورهای دینی و عقیده‌ای پایه‌گذاری نشده‌اند. در گذر زمان به خاطر ناملایمات اجتماعی و دور شدن جوامع از ارزش‌های اجتماعی خودی و بومی، معماری‌های دیگری حاکم شدند. که سرتاسر مشکل بودند، جوامع در جستجوی علت و راه حل برای آن مشکلات بحث پایداری و معماری پایدار را پیشنهاد کرده است. چه بسا که معماری بومی مصادیق بارز و دلنشینی برای معماری پایدار باشد. هدف تحقیق حاضر این می‌باشد که اصول معماری بومی که با مولفه‌های معماری پایدار تطبیق دارد و شیوه‌های احیاء و دوباره به‌کارگیری آن‌ها تدوین گردد. روش پژوهش این نوشتار مبتنی بر تحلیل توصیفی و مطالعات کتابخانه‌ای است. نتایج پژوهش نشان داد: مهم‌ترین اصل، همسازی و تطابق کالبد این مساکن با بوم جغرافیایی و اجتماعی آنهاست. علاوه بر آن، در یک جمع-بندی «تکنیک‌ها و فنون بکار رفته در مساکن سنتی ایران، کارآیی استفاده از این فنون و ابعاد پایداری مساکن با کاربرد این فنون» آورده شده که می‌توان از آن‌ها به‌عنوان مبنایی در راستای تعریف الگوی مسکن پایدار ایرانی بهره جست.